- Algemene gegevens
- Er is iedere zondag om 10.00uur een samenkomst in de Heilig Kruiskerk
Laatste nieuws
Kijk van Kruijt - Door gebroken licht
Het ongelofelijke is dan toch gebeurd: ik ga een paar keer per week naar een sportschool. Nu zal je denken: 'Jij? Naar de sportschool?! Dat heb jij toch helemaal niet nodig!' Nee, dat klopt inderdaad, maar omdat achter een laptopje zitten of talloze kopjes koffie drinken niet per se bijdraagt aan een soepele en aantrekkelijke torso leek het mij toch goed om in beweging te komen.
Nu kom ik in een sportschooltje waar een cirkel van kracht- en conditieapparaten staat. Als je twee keer de cirkel doorlopen hebt ben je drie kwartier verder. Je hebt dan elke spiergroep getraind en je leeft kortstondig met een soort tevredenheid over jezelf, wat toch wel het hoogst haalbare is in dit leven. In die cirkel van apparaten loopt een begeleider die een praatje maakt, die bemoedigt, die vraagt waar je bleef of die belachelijke voorstellen doet voor extra buikspieroefeningen.
De beste man vroeg een poosje terug wat voor werk ik doe. Nu gebeurt dat mij vaker en de reactie van de ander als ik vertel dat ik dominee (of zoiets) ben, is ook altijd hetzelfde: "Wat?! Jij? Dominee? Hahahaha! Nou! Dat had ik dus echt niet verwacht! Hahaha!" Ik weet zelf niet zo goed of deze reactie gunstig is of niet. Of dat meer voorgangers dergelijke reacties krijgen, maar goed. Meestal knik ik maar zo'n beetje mee en bevestig dat ik het zelf ook nog steeds een heel apart verhaal vind.
Zo kregen we het over mijn werk in de kerk en zijn werk in de sportschool. Hoe daar toch wel veel raakvlakken tussen zitten. Ik bemoedig ook mensen, benoem het potentieel dat ze hebben of vraag waar ze blijven. Geloven is nogal eens topsport en vraagt om lange adem. Daarnaast heb je nog wel eens anderen nodig om aangehaakt te blijven. Muziekstijlen zijn overigens wel heel verschillend. Voordat we het wisten hadden we een gesprek over het bestaan van God en de bedoeling van het leven.
Het was zo'n gesprek waar ik in de herbeleving opnieuw een soort dankbaarheid voelde bij dat steengoede verhaal van de Bijbel. Waar vertelt wordt dat God de wereld schiep om met mensen te leven. Mensen, gemaakt naar Gods evenbeeld. Gemaakt om als God te bewaren, te onderhouden, te ordenen en te scheppen.
Het ging mis toen de mens de plaats verliet die hem was toegewezen: toen de mens als God wilde zijn. Toen de mens dacht dat ze de kennis van goed en kwaad wel aankonden. Toen de mens dacht dat het oordeel aan henzelf toebehoorde en ze daarmee de fundamentele scheppingsorde omdraaiden.
Dit gebeurt elke dag. Dat gebeurt overal waar we onszelf boven de werkelijkheid plaatsen waar we in gesteld zijn. Overal waar we ons het oordeel toe eigenen en onszelf plaatsen boven dit oordeel. Overal waar we zelf het middelpunt worden van alles, herhaalt zich de geschiedenis: de mens die als God wil zijn. De gevolgen zijn ook altijd hetzelfde: een diepe breuk in de relatie met God, met onszelf, met onze naaste en met de schepping. Licht wordt duisternis. Leven wordt sterven. Scheppen wordt degenereren.
De adventsperiode begint waarin we toe gaan leven naar kerst. Met kerst staan we stil bij die nieuwe beweging die God tweeduizend jaar geleden inzette: licht breekt door de duisternis heen, het leven verdrijft de dood, schepping wordt herschepping. God wilde mens worden als antwoord op de mens die God wilde worden. Hij brengt ons door Zijn Geest terug naar de bedoeling: stapje voor stapje leert Hij ons het oordeel te vertragen. Oefening voor oefening verlost Hij ons van het verlangen om als God te zijn, om zelf het middelpunt te worden. Een weg die niet vanzelf gaat. Een weg die je wel zelf moet gaan, maar waar je anderen voor nodig hebt. Ik kijk er naar uit om, juist na de afgelopen twee jaar, de kerst met heel veel anderen samen in de 'sportschool van het geloof' te vieren.
