Maandagmiddag was ik op de Dam bij de herdenking van 7 oktober. Mijn daad bij het woord van de dag ervoor waar ik gepreekt had over het wonder van Gods nabijheid. Een wonder dat voor ons christenen niet denkbaar was zonder Israël en haar Messias, niet zonder haar Joodse Jezus van Nazareth.
Toch past het niet bij mij om op de Dam te staan. Ik hou niet van gedoe. Van vlaggen. Van wij-zij. Van het wandelen door groepen boze mensen met andere vlaggen. Van polarisatie. Van politiek. Niks voor mij.
Ik voel verlegenheid bij de oorlog in het Midden-Oosten. Bij de duizenden doden. Bij de uitzichtloosheid. Bij de enerzijds-anderzijds. Bij het leed.
Ik word daar stil van. Zo stil dat het geschreeuw van anderen de straten, pleinen, stations en universiteiten vult. Zo stil dat Joodse Nederlanders zich steeds onveiliger voelen in mijn land. Zo stil dat het lijkt alsof ik vergeet waar het wonder van Gods nabijheid begonnen is.
Dus stond ik op de Dam om de stilte te doorbreken. Als daad bij het woord van de dag ervoor. Als verlegen kind van de God van Israël.
Peter Kruijt
>> Meer Kijk van Kruijt? Klik hier!